KORNEL MAKUSZYŃSKI urodził się 8 stycznia 1884 roku w Stryju jako jedyny syn i siódme dziecko Edwarda i Julii Ogonowskich. Gimnazjum imienia J. Długosza ukończył we Lwowie.

Obrazy: patron2.jpg

W roku 1902 debiutował sonetami zamieszczonymi w Tygodniku Literackim dodatku Słowa Polskiego pod red. Jana Kasprowicza. Po ukończeniu Wydziału Filozoficznego Uniwersytetu Jana Kazimierza podjął studia na wydziale Filologii Polskiej i Romańskiej w Paryżu w latach 1908-1910.

Od śmierci ojca w 1894, młody Kornel sam zarabiał na swoje utrzymanie, początkowo udzielając korepetycji, potem pracując jako dziennikarz. W roku 1905 został stałym recenzentem teatralnym Słowa Polskiego. Pierwszą książkę Połów gwiazd wydał w roku 1908.

Odbył kilka podróży po Europie do Włoch, Francji w towarzystwie Kasprowicza, Staffa i Orkana.

W roku 1914 po wybuchu wojny, która zastała go na Litwie został wraz z żoną Emilią wywieziony w głąb Rosji. Do Lwowa powrócił w 1915 roku i tu wraz z Jakubem Gliksonem zajął się organizowaniem teatru, obejmując jednocześnie kierownictwo literackie Teatru Miejskiego. Ponownie został wywieziony do Kijowa jako zakładnik. Tu był kierownikiem Teatru Polskiego Stanisławy Wysockiej i prezesem Towarzystwa Literatów i Dziennikarzy Polskich. Z końcem 1918 roku zamieszkał w Warszawie, gdzie w latach 1920-1924 był redaktorem literackim i krytykiem teatralnym Rzeczypospolitej, współpracując jednocześnie jako sprawozdawca teatralny z innymi czasopismami. W roku 1926 otrzymał państwową nagrodę literacką za Pieśń o Ojczyźnie, a w roku 1931 Zakopane przyznało mu tytuł Obywatela Honorowego. Od 1937 roku był członkiem Polskiej Akademii Literatury.

Okres okupacji hitlerowskiej spędził w Warszawie. Po upadku Powstania Warszawskiego, przebyciu obozu w Pruszkowie i przymusowym pobycie w Opocznie zamieszkał na stałe w Zakopanem. Aktywnie uczestniczył w życiu kulturalnym miasta, szczególnie miłością darząc dzieci, z którymi często spotykał się w salach szkolnych lub sanatoryjnych podczas licznych odczytów. Kornel Makuszyński jest autorem ponad pi깇dziesięciu książek dla dzieci, młodzieży i dorosłych. Jego twórczośą‡ to nie tylko humor, żart, nie tylko sensacja, awantura i lekkomyślnośą‡, przygoda młodości, ale wiara w potęgę uśmiechu, w ludzkie serce.

Zmarł 31 lipca 1953 roku w Zakopanem i pochowany został na starym cmentarzu. Dowodem nieustającej pamięci i miłości do pisarza są wiązanki kwiatów składane niemal codziennie na skromnym nagrobku.